پارینه سنگی یعنی «عصر حجر قدیمی». این دوره اولین دوره از عصر حجر است که به سه دوره پارینه سنگی ابتدایی، پارینه سنگی میانی و پارینه سنگی پایانی تقسیم میشود.
- پارینه سنگی ابتدایی (Lower Paleolithic) دورهای در تکامل انسان است که انسانها برای اولین بار شروع به استفاده از ابزارهای سنگی کردند. پارینه سنگی ابتدایی ۲٫۵ میلیون سال پیش آغاز شد. زمانی که اولین بار دستهای از جانوران (Homo) پیدا شدند که انسان و انواع میمونها جزو آن به حساب میآیند. انسان ماهر (Homo Habilis)، قدیمیترین گونه در این دسته از انسانها محسوب میشود.
- منشاء پارینه سنگی میانه (Middle Paleolithic) حدود ۳۰۰۰۰۰ سال پیش است. دورانی که با دست یابی انسان به تکنیک ساخت ابزار سنگی مشخص شدهاست. اصطلاح انسان هوشمند اولیه (Archaic homo sapiens) به طور معمول برای اشاره به رده انسانهای اولیه دوره پارینه سنگی میانه استفاده میشود. آناتومی بدن انسان مدرن نیز در دوران پارینه سنگی میانه پدید آمد. انسانها در حدود ۱۰۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ سال پیش از شرق آفریقا به آسیا گسترش یافتند و بعدها و در حدود ۵۰ هزاره پیش به جنوب آسیا و استرالیا راه پیدا کردند. حرکت به سمت شمال و اروپای کنونی و به سمت شرق و آسیای مرکزی ۴۰ هزاره پیش و به سمت غرب و آمریکا حدود ۱۳ هزاره پیش انجام شد.
- پارینه سنگی پایانی (Upper Paleolithic) در حدود ۴۰ هزاره پیش با ظهور تنوع وسیع تری از آثار مکشوفه و پیدایش نشانههایی از تمدن آغاز شد.
در سراسر دوران پارینه سنگی، انسانها به طور کلی به عنوان عشایر شکارچی-گردآورنده زندگی میکردند. جوامع شکارچی-گردآورنده تمایل داشتند همچنان در گروههای کوچک باقی بمانند و به تساوی کامل انسانها اعتقاد داشتند. هرچند گاه با کسب منابع گستره غذایی و یا دست یابی به شیوههای ذخیرهسازی منابع غذایی جمعیت آنها گسترش مییافت و جوامع پیچیده تری نظیر ریاست قبیلهای (chiefdom) و طبقات اجتماعی تشکیل میدادند.
ایران در دوره پارینه سنگی: بررسیهای باستانشناسی – انسانشناسی در ایران امروزی برای شناسایی دوره پارینه سنگی، هم جدید و هم محدود است. به دلیل همین دو امر، اطلاعات به دست آمده نیز بسیار ناچیز و در محدوده ظن و گمان است. آثاری شامل چند افزار سنگی از منطقهای واقع در آذربایجان، در مثلث بین مراغه، تبریز و میانه، نیز به دست آمده است که بنا به گزارش متعلق به دوره پارینه سنگی قدیم است. علاوه بر آن ابزار سنگی به دست آمده از منطقه " لدیز " سیستان است که قدمتی برابر با یکصد هزار سال دارند و از نظر فن ابزار سازی، آنها را جزو نوع آشولین (Acheulean) یعنی جدیدترین ابزارهای سنگی دوره پارینه سنگی قدیم طبقهبندی کردهاند. شاید بتوان مستندترین آثار این دوره در ایران را در غارهای خرمآباد کنونی و به شرح زیر ردیابی کرد: غار همیان شامل همیان یک و دو: این دو غار (پناهگاه) مسکون و منقوش مجاور هم واقع شده و در محلی به نام «چالگه شَلَهْ» در یکی از درههای رشته کوه شمال کوهدشت به نام «سَرسورن» قرار گرفتهاند. پژوهشگران سابقه سکونت و ابزار غار همیان یک را به قدیمیترین دوره موسترین (حدود ۱۰۰۰۰۰ تا چهل هزار سال ق) نسبت میدهند، بر اساس بررسیهای انجام شده غار همیان دو نیز ادامه فرهنگ همیان یک شناخته شده است. در غار همیان دو علاوه بر ابزار و شواهد سکونت، نقاشیهایی از ادوار بعد بر بدنه غار شناسایی و مطالعه شده است، این نقاشیها به گروههای انسانی ۱۷ تا ۱۵ هزار سال پیش نسبت داده شدهاند.